Μεγάλες στιγμές για την ομάδα μας που δυστυχώς δεν είχαμε γεννηθεί για να τις ζήσουμε.
Εν τούτοις μας τα έμαθαν οι γονείς μας που τις θυμούνται με μεγάλη νοσταλγία. Σήμερα θα δούμε τι αναφέρουν για τον θρυλικό Κένι Νταλγκλίς :
«Απολύτως τα πάντα!» είχε απαντήσει αφοπλιστικά ο παλαίμαχος Άγγλος διεθνής τερματοφύλακας και συμπαίκτης του στους «κόκκινους», Ρέι Κλέμενς. Βλέπετε, ο Σκωτσέζος αποτελεί την κατά πολλούς μεγαλύτερη μορφή στην ιστορία της Λίβερπουλ. Ήταν ο άνθρωπος, ο οποίος τόσο ως ποδοσφαιριστής, όσο και ως προπονητής την οδήγησε στη μία δόξα μετά την άλλη.
Μα πάνω απ’ όλα ήταν εκείνος, ο οποίος πήρε τον σύλλογο στις πλάτες του μετά τις μεγαλύτερες τραγωδίες της ιστορίας του.
Ο τρόπος, με τον οποίο μιλάνε για εκείνον οι νεότεροι εμβληματικοί αρχηγοί των «κόκκινων», μας κάνει να καταλάβουμε, γιατί ο Κένι Νταλγκλίς είναι ο «βασιλιάς» της Λίβερπουλ. «Για μένα δεν είναι απλά ο καλύτερος παίκτης στην ιστορία της Λίβερπουλ, αλλά πιθανότατα ο καλύτερος παίκτης που έχει βγάλει ποτέ το ποδόσφαιρο της Μεγάλης Βρετανίας.
Είμαστε ο πιο επιτυχημένος σύλλογος και αυτός είναι ο καλύτερος παίκτης, οπότε δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που να τον ξεπερνάει» έχει δηλώσει ο Τζέιμι Κάραγκερ, ενώ ο Στίβεν Τζέραρντ πιο λακωνικός έχει πει: «Ο Κένι είναι ο ήρωάς μου και είναι ο καλύτερος παίκτης, που έχει φορέσει ποτέ την κόκκινη φανέλα».
Ένας οπαδός των Ρέιντζερς, που έγινε θρύλος της Σέλτικ Ο Κένι Νταλγκλίς, γιος ενός μηχανικού, γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γλασκώβη. Στην οικογένειά του ήταν «προτεστάντες» και πέρασε τα εφηβικά του χρόνια σε ένα σπίτι πολύ κοντά στο Άιμπροξ, την έδρα των Ρείντζερς.
Έτσι, δεν θα μπορούσε παρά να γίνει και οπαδός της συγκεκριμένης ομάδας. Παρόλα αυτά, έμελλε να συνδέσει το όνομα και την καριέρα του με την «αιώνια» εχθρό της αγαπημένης ομάδας των παιδικών κι εφηβικών του χρόνων, τη Σέλτικ.
Ο προπονητής των «καθολικών», Τζοκ Στάιν, είχε ακούσει τα καλύτερα για το ταλέντο του νεαρού Νταλγκλίς, τον παρακολούθησε και έδωσε εντολή για την απόκτησή του.
Ο βοηθός του Στάιν, Σον Φάλον, πήγε στο σπίτι του νεαρού Κένι Νταλγκλίς, προκειμένου να συζητήσει με τους γονείς του και να τον εντάξει στην ομάδα.
Το δωμάτιό του ήταν γεμάτο από αφίσες των Ρέιντζερς, τις οποίες έσπευσε να ξεκρεμάσει μαθαίνοντας ότι θα έρθει για εκείνον άνθρωπος της Σέλτικ.
Όλα πήγαν καλά και το 1969 εντάχθηκε στους Κέλτες αγωνιζόμενος για δύο χρόνια με τη β’ ομάδα. Ωστόσο, στο διάστημα αυτό έμελλε να ζήσει την πρώτη από τις τρεις τραγωδίες, που βίωσε μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Ήταν Ιανουάριος του 1971, όταν Ρέιντζερς και Σέλτικ συγκρούονταν στο Άιμπροξ στο κλασικό ντέρμπι του σκοτσέζικου ποδοσφαίρου.
Ο Νταλγκλίς ως μέλος της β’ ομάδας των Κελτών δεν αγωνίστηκε, όμως ήταν στις εξέδρες για να παρακολουθήσει το παιχνίδι και είδε μπροστά στα μάτια του ένα τρομερό ατύχημα, από το οποίο 66 φίλοι των γηπεδούχων έχασαν τη ζωή τους και άλλοι 200 περίπου τραυματίστηκαν.
Η Σέλτικ είχε προηγηθεί με γκολ στο 90′ και οι οπαδοί των γηπεδούχων άρχισαν να φεύγουν από το γήπεδο. Εντούτοις, λίγο μετά οι Ρέιντζερς ισοφάρισαν με πολλούς από τους φιλάθλους να επιχειρούν να γυρίσουν πίσω, με αποτέλεσμα να γίνει το ατύχημα και να πέσουν από τα σκαλιά ο ένας πάνω στον άλλο.
Από τη σεζόν 1971-72 ο Νταλγκλίς εδραιώθηκε στην πρώτη ομάδα των Κελτών.
Την επόμενη κιόλας σεζόν έγινε ο πρώτος σκόρερ της ομάδας του πετυχαίνοντας 39 τέρματα σε όλες τις διοργανώσεις. Έγινε τόσο σημαντικός για τον σύλλογο, που τη σεζόν 1975-76 έγινε ο αρχηγός του. Συνολικά αγωνιζόμενος στη Σέλτικ μέχρι το 1977 κατέγραψε 320 συμμετοχές και 167 τέρματα, ενώ κατέκτησε 4 πρωταθλήματα Σκωτίας (1971-72, 1972-73, 1973-74, 1976-77), 4 κύπελλα Σκωτίας (1971-72, 1973-74, 1974-75, 1976-77) και 1 Λιγκ Καπ Σκωτίας (1974-75). Η δοκιμή και η μεταγραφή στη Λίβερπουλ
Η πρώτη επαφή του Κένι Νταλγκλίς με τη Λίβερπουλ έγινε τον Αύγουστο του 1966. Τότε ο Σκωτσέζος ήταν ακόμη μόλις 15 χρονών και είχε ταξιδέψει από τη Γλασκώβη στο Λίβερπουλ, προκειμένου να δοκιμαστεί στο Άνφιλντ υπό το βλέμμα του θρυλικού προπονητή των «κόκκινων», Μπιλ Σάνκλι.
Ο τελευταίος αποφάσισε να του προσφέρει συμβόλαιο, όμως ο 15χρονος Νταλγκλίς δεν ένιωσε έτοιμος ακόμη να κάνει αυτό το βήμα στην καριέρα του και γύρισε πίσω στη Γλασκώβη. Μετά από χρόνια και βλέποντας την εξέλιξη, που είχε η καριέρα του Νταλγκλίς στη Σέλτικ, ο Σάνκλι κατηγορούσε ανθρώπους της ομάδας, για το πώς άφησαν να χαθεί μέσα από τα χέρια τους ένα τέτοιο ταλέντο.
Ωστόσο, ήταν γραφτό για τον Νταλγκλίλς να φορέσει τη φανέλα της Λίβερπουλ και να μετατραπεί στον «βασιλιά Κένι». Εντέλει, μετακόμισε στο λιμάνι του Μέρσεϊσάιντ τον Αύγουστο του 1977, με τη μεταγραφή του από τη Σέλτικ να κοστίζει 440.000 λίρες, ποσό που αποτελούσε ρεκόρ για βρετανικό σύλλογο εκείνη την εποχή. Πώς έγινε «βασιλιάς»
Ερχόμενος στη Λίβερπουλ, ο Κένι Νταλγκλίς έπρεπε να αναλάβει το βαρύ φορτίο της αντικατάστασης του Κέβιν Κίγκαν. Ο χαρισματικός Άγγλος επιθετικός το ίδιο καλοκαίρι πήρε μεταγραφή στο Αμβούργο, μετά από μία χρονιά στην οποία ήταν εκ των πρωταγωνιστών στην πορεία των «κόκκινων» προς την κατάκτηση του πρώτου τους Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ενώ γενικότερα τους είχε βοηθήσει στην κατάκτηση 3 πρωταθλημάτων, 1 κυπέλλου Αγγλίας και 2 Κυπέλλων UEFA. Ήταν ένα ίνδαλμα για τους οπαδούς. Πολλοί λοιπόν, ήταν εκείνοι, που θεωρούσαν πως ο πρώην επιθετικός της Σέλτικ δεν θα κατάφερνε να ανταπεξέλθει.
Ο Σκωτσέζος τους διέψευσε κατηγορηματικά, καταφέρνοντας να πετάξει από πάνω του τη σκιά του Κίγκαν ήδη από την πρώτη του σεζόν στο Μέρσεϊσάιντ. Κατά τη διάρκειά της πρόλαβε να αγωνιστεί 62 φορές, σκοράροντας 31 γκολ.
Το σημαντικότερο όλων ήταν το νικητήριο τέρμα στο 1-0 επί της Κλαμπ Μπριζ στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Γουέμπλεϊ. Στη δεκαετία του 80′ ο Νταλγκλίς μαζί με τον Ιάν Ρας θα συνέθεταν ένα από τα κορυφαία επιθετικά δίδυμα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.
Μαζί θα οδηγούσαν τη Λίβερπουλ στην κατάκτηση ακόμη δύο Κυπέλλων Πρωταθλητριών, καθώς και πολυάριθμων εγχώριων τίτλων. Χαρακτηριστικά είναι τα λόγια του Ρόμπι Φάουλερ για το συγκεκριμένο δίδυμο: «η συνεργασία που είχε ο Κένι Νταλγκλίς με τον Ίαν Ρας ήταν μοναδική. Δεν νομίζω ότι θα μπορέσει κάποιος να βρει καλύτερη συνεργασία στον χώρο του ποδοσφαίρου από αυτή».
Ο Κένι Νταλγκλίς δεν ήταν ένας παίκτης, που σου γέμιζε το μάτι εκ πρώτης όψεως, σχετικά κοντός (1.73μ.) και χωρίς ιδιαίτερη ταχύτητα και δύναμη. Ωστόσο, με την μπάλα στα πόδια του ήταν μία μεγαλοφυία. Ήταν μεν ένας εξαιρετικός εκτελεστής, όμως ακόμη περισσότερο ήταν ένας ομαδικός παίκτης, που έβλεπε ανοίγματα στις αντίπαλες άμυνες, που λίγοι μπορούσαν να δουν. Ίσως αν οι ασίστ καταγράφονταν την εποχή που αγωνιζόταν, να ήταν περισσότερες και από τα γκολ που πέτυχε.
Είχε την ευχέρεια να χρησιμοποιεί και τα δύο του πόδια εξίσου καλά και να κρατά την μπάλα.
Συγκρίνοντάς τον με τον Κίγκαν, ο Μπομπ Πέισλι είχε πει: «ο Κίγκαν ήταν πιο γρήγορος, όμως ο Κένι έχει ήδη διανύσει τα πρώτα 5 μέτρα με το μυαλό του. Είχε αυτήν τη σπάνια ικανότητα να ξέρει που είναι οι άλλοι παίκτες χωρίς να τους κοιτάζει και να βρίσκει την τέλεια πάσα». Ένα προσόν για το οποίο τον είχε επαινέσει ο συμπατριώτης του, Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, ήταν το θάρρος του: «Ο Κένι είναι τόσο γενναίος όσο ένα λιοντάρι.
Μπορεί να δεχόταν χτυπήματα από όλους τους αντιπάλους μέσα στο γήπεδο, αλλά επέστρεφε για περισσότερα». Η Εθνική Σκωτίας Φυσικά ένας παίκτης σαν τον Κένι Νταλγκλίς δεν θα μπορούσε να μην έχει αφήσει το στίγμα του και στην εθνική ομάδα της χώρας του.
Ο Νταλγκλίς φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο από το 1971 μέχρι το 1986 και μέχρι σήμερα παραμένει ο παίκτης, που έχει τις περισσότερες συμμετοχές ως ποδοσφαιριστής της εθνικής Σκωτίας με 102 συνολικά. Παράλληλα, μαζί με τον θρυλικό στράικερ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Ντένις Λο, είναι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών της Σκωτίας, καθώς αμφότεροι σημείωσαν από 30.
Πέραν των παραπάνω στατιστικών, ο Νταλγκλίς κατάφερε να οδηγήσει την εθνική του στη συμμετοχή σε τέσσερα συνεχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα και συγκεκριμένα αυτά των 1974, 1978, 1982 και 1986. Ωστόσο, στο τελευταίο δεν μπόρεσε να αγωνιστεί λόγω τραυματισμού. Ο κορυφαίος παίκτης – προπονητής
Στις 29 Μαΐου του 1985 ο Νταλγκλίς θα ζούσε για δεύτερη φορά στην καριέρα του την τραγωδία μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ήταν ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Χέιζελ ανάμεσα σε Λίβερπουλ και Γιουβέντους, κατά τον οποίο 39 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (κυρίως Ιταλοί οπαδοί) και άλλοι 600 περίπου τραυματίστηκαν.
Μία ώρα πριν τον αγώνα, έπειτα από επίθεση μερικών Άγγλων οπαδών στους Ιταλούς, πολλοί έτρεξαν για να αποφύγουν την επίθεση και έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον σε έναν τοίχο, στον οποίο συνετρίβησαν.
Ο αγώνας διεξήχθη κανονικά, με τη Γιουβέντους να νικά 1-0, ενώ οι αγγλικές ομάδες αποκλείστηκαν από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις για τα επόμενα 5 χρόνια και η Λίβερπουλ για τα επόμενα 6. Την επομένη του τελικού του Χέιζελ ο τότε προπονητής της Λίβερπουλ Τζόε Φάγκαν υπέβαλε την παραίτησή του και ο Κένι Νταλγκλίς ανέλαβε να γίνει προπονητής-παίκτης της ομάδας.
Στον ρόλο αυτό ανταποκρίθηκε κάτι παραπάνω από περίφημα. Για την ακρίβεια ίσως έγινε ο κορυφαίος που άσκησε ποτέ παράλληλα αυτά τα δύο καθήκοντα. Ήδη στην πρώτη του σεζόν ως προπονητής-παίκτης κατάφερε να οδηγήσει τη Λίβερπουλ στο πρώτο νταμπλ της ιστορίας της, με την παράλληλη κατάκτηση του πρωταθλήματος και του κυπέλλου Αγγλίας.
Αυτό μάλιστα ήρθε με ηδονικό τρόπο για την… κόκκινη πλευρά του Μέρσεϊσάιντ, αφού πήρε και τους δύο τίτλους από την «άσπονδη γειτόνισσα» Έβερτον. Συγκεκριμένα, στο πρωτάθλημα τερμάτισε 2 βαθμούς πάνω από τα «ζαχαρωτά», τα οποία νίκησε στον τελικό του Κυπέλλου με 1-0.
Αξίζει να σημειώσουμε, ότι το γκολ που έδωσε το πρωτάθλημα στη Λίβερπουλ το πέτυχε ο ίδιος ο Νταλγκλίς στη νίκη με 1-0 επί της Τσέλσι στο «Στάμφορντ Μπριτζ». Στα επόμενα χρόνια μπόρεσε να διαχειριστεί τη νέα εποχή των «κόκκινων», με τον Ίαν Ρας να αποχωρεί για χάρη της Γιουβέντους και τον ίδιο να έχει όλο και πιο περιορισμένο χρόνο συμμετοχής, καθώς έφτασε σε προχωρημένη ποδοσφαιρική ηλικία. Αποκτώντας τους Τζον Άλντριτζ, Τζον Μπαρνς και Πίτερ Μπέρντσλεϊ έφτιαξε μία νέα ελκυστική ομάδα, η οποία έφτασε και πάλι στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1988. Η τραγωδία, που άλλαξε τη ζωή του
Η τρίτη τραγωδία που έζησε μέσα σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο, ήταν εκείνη που τον σημάδεψε και περισσότερο. Στις 15 Απριλίου του 1989 στον ημιτελικό του Κυπέλλου Αγγλίας ανάμεσα στη Λίβερπουλ και τη Νότιγχαμ Φόρεστ στο Χίλσμπορο 94 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (άλλοι 2 την έχασαν αργότερα από τα τραύματα που τους προξενήθηκαν) και 766 τραυματίστηκαν.
Η αστυνομία είχε επιτρέψει να μπουν στο πέταλο των ορθίων πολλοί περισσότεροι θεατές απ’ ό,τι χωρούσαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι συγκεκριμένες θύρες να γεμίσουν ασφυκτικά, με τους θεατές να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο, να ποδοπατούνται, να εγκλωβίζονται στα σιδερένια κιγκλιδώματα και να συνθλίβονται.
Την ώρα που συνέβαιναν όλα αυτά ο Κένι Νταλγκλίς καρδιοχτυπούσε, όχι μόνο για τις δραματικές σκηνές που ξετυλίγονταν μπροστά στα μάτια του, αλλά επειδή στις εξέδρες εκείνες είχε βρεθεί ο 12χρονος γιος του, Πολ. Το βλέμμα του έψαχνε απελπισμένα τον γιο του αγωνιώντας για τη μοίρα του και τελικά για καλή του τύχη τον βρήκε σώο.
Η συμπεριφορά και οι δράσεις του Νταλγκλίς μετά την τραγωδία του Χίλσμπορο τον έκαναν έναν λαϊκό ήρωα στο Λίβερπουλ, πολύ περισσότερο ακόμη και από τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα. Ήθελε να συμπαρασταθεί σε όσες περισσότερες οικογένειες μπορούσε, να αποτίσει φόρο τιμής σε όσους περισσότερους αδικοχαμένους φιλάθλους μπορούσε.
Πήγαινε από κηδεία σε κηδεία. Μέσα μία ημέρα παρευρέθηκε σε τέσσερις! Μαζί με τη γυναίκα του, Μαρίνα, άνοιξε τις πόρτες του Άνφιλντ και υποδεχόταν οικογένειες, που έχασαν τους αγαπημένους τους. Λειτουργούσαν σαν σύμβουλοι, άκουγαν τον θρήνο και προσπαθούσαν να πουν δυο λόγια παρηγοριάς.
Πήρε την ομάδα του και γύρισε πίσω Σέφιλντ (όπου βρίσκεται το Χίλσμπορο). Εκεί επισκέφθηκαν τραυματίες στα νοσοκομεία, προκειμένου να τους δώσουν κουράγιο. Συνάντησαν ακόμη και ένα 14χρονο ετοιμοθάνατο αγόρι, του οποίου η τελευταία επιθυμία ήταν να δει από κοντά τους ποδοσφαιριστές της αγαπημένης του ομάδας και να του πουν αντίο.
Υπερασπίστηκε τη μνήμη των θυμάτων από τα ψέματα που προωθήθηκαν από την αστυνομία και γράφτηκαν από τη Sun, ότι η τραγωδία προήλθε από μεθυσμένους χούλιγκανς της Λίβερπουλ. «Ήταν απίστευτο.
Είδαμε πώς οι φίλοι της Λίβερπουλ προσπαθούσαν να βοηθήσουν όσους υπέφεραν. Έκοβαν τις διαφημιστικές πινακίδες και τις χρησιμοποιούσαν σαν φορεία. Προσπαθούσαν να τους φροντίσουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Πώς μπόρεσαν να πουν τέτοια ψέμματα; Ήταν απίστευτο».
Ο Νταλγκλίς μπορεί να προσπαθούσε να βοηθήσει όσους περισσότερους ανθρώπους ήταν δυνατόν, όμως όλα αυτά που ζούσε τον κατέβαλαν. Είχε βγάλει εξανθήματα, έπαιρνε χάπια για να κοιμηθεί. Ωστόσο, συνέχισε στο τιμόνι της Λίβερπουλ. Ένιωθε ότι είχε την ευθύνη απέναντι σε όλες αυτές τις οικογένειες που βυθίστηκαν στην οδύνη. Η επιτυχία της ομάδας θα μπορούσε να φέρει μια μικρή απόσπαση από το πένθος.
Πράγματι, συνέχισε να φέρνει επιτυχίες και στιγμές χαράς στον σύλλογο που είχε βιώσει αυτήν την τεράστια τραγωδία. Το 1990, όταν πραγματοποίησε και την τελευταία του εμφάνιση σαν ποδοσφαιριστής, η Λίβερπουλ στέφθηκε και πάλι πρωταθλήτρια. Για την ακρίβεια στέφθηκε πρωταθλήτρια για τελευταία φορά μέχρι σήμερα.
Ο Νταλγκλίς κάθισε τον «κόκκινο» πάγκο και την επόμενη αγωνιστική περίδο, όμως κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο. Δεν μπορούσε να ξεπεράσει το ψυχολογικό τραύμα, που του άφησε το Χίλσμπορο. Εντελώς απροσδόκητα υπέβαλε την παραίτησή του μετά από μια ισοπαλία 4-4 κόντρα στην Έβερτον για το Κύπελλο Αγγλίας στις 22 Φεβρουαρίου του 1991.
Είχε τη Λίβερπουλ πρώτη στο πρωτάθλημα και διεκδικούσε ακόμη το κύπελλο. «Αποφάσισα ότι έπρεπε να φύγω. Η εναλλακτική θα ήταν να τρελαθώ. Η Λίβερπουλ χρειαζόταν κάποιον άνθρωπο με πειθαρχία, κάποιον που θα μπορούσε να πάρει αποφάσεις.
Εγώ δεν μπορούσα πια να το κάνω αυτό» εξομολογήθηκε μετά από χρόνια σε συνέντευξή του στον Guardian. Η κόρη του, Κέλι, έχει δηλώσει για εκείνη την απόφαση: «είπε στη μαμά μου το προηγούμενο βράδυ ότι θα παραιτηθεί. Απλά δεν μπορούσε να συνεχίσει τη δουλειά. Όλα τα συναισθήματα και το στρες από το Χίλσμπορο, όλο το βάρος της ευθύνης που ένιωθε, τον είχαν κάνει ράκος».
Οι οπαδοί της Λίβερπουλ είχαν σπάσει τα τηλέφωνα στις εφημερίδες και τα ραδιόφωνα για να μάθουν περισσότερα. Δεν μπορούσαν να διανοηθούν ότι μετά από 14 χρόνια στην ομάδα τους, ο «βασιλιάς Κένι» θα εγκατέλειπε τον θρόνο του. Εκείνος, όχι μόνο αποχώρησε από τη Λίβερπουλ, αλλά και από τη Βρετανία.
Πήγε στη Φλόριντα για μερικούς μήνες προκειμένου να ηρεμήσει. Όταν τα κατάφερε, επέστρεψε πίσω στην Αγγλία. «Αν η Λίβερπουλ μου ζητούσε να συνεχίσω ως προπονητής τη στιγμή που γύρισα από τη Φλόριντα, θα είχα τρέξει, επειδή αισθανόμουν ότι είχε καθαρίσει το κεφάλι μου. Δυστυχώς, η Λίβερπουλ δεν με ζήτησε ποτέ».
Έτσι, η προπονητική θητεία του Νταλγκλίς στη Λίβερπουλ έλαβε τέλος αφήνοντας πολλά ερωτήματα, τα οποία θα μείνουν για πάντα αναπάντητα. Πόσα πράγματα παραπάνω θα είχε καταφέρει ο Σκωτσέζος αν η προπονητική του σταδιοδρομία στο Μέρσεϊσαϊντ δεν συνέπιπτε με τον υποχρεωτικό αποκλεισμό των βρετανικών ομάδων από τα κύπελλα Ευρωπής;
Για πόσα χρόνια θα μπορούσε να είχε παραμείνει στην τεχνική ηγεσία της ομάδας, αν δεν τον είχε καταβάλει ψυχολογικά η τραγωδία του Χίλσμπορο; Πρωτάθλημα με τη Μπλάκμπερν Το τέλος του Νταλγκλίς από την τεχνική ηγεσία της Λίβερπουλ δεν σήμανε και το τέλος του από τους πάγκους.
Έχοντας επιστρέψει στην Αγγλία και με τη Λίβερπουλ να μην του κάνει πρόταση να την αναλάβει και πάλι, είπε το «ναι» σε μία νέα πρόκληση, αυτήν της Μπλάκμπερν. «Αυτό που έζησα στην Μπλάκμπερν ήταν σαν παραμύθι. Ήταν ρομαντικό. Όταν με προσέγγισαν για να γίνω ο προπονητής τους, ήταν δεύτεροι από το τέλος στην Championship».
Πού κατόρθωσε να φτάσει την προτελευταία ομάδα της Championship ο Νταλγκλίς; Μέχρι την κατάκτηση της Premier League!
Ο Σκωτσέζος ανέλαβε τα ηνία της τον Οκτώβριο του 1991 και στην πρώτη του σεζόν πέτυχε τον προβιβασμό στην Premier League. Με την άνοδο στην Premier League η Μπλάκμπερν έκανε ρεκόρ μεταγραφικής δαπάνης στη Βρετανία, αποκτώντας τον Άλαν Σίρερ από τη Σαουθάμπτον έναντι 3,5 εκατομμυρίων λιρών. Στην αρχή της σεζόν 1994-95 η ομάδα έσπασε ξανά το ρεκόρ μεταγραφικής δαπάνης στο Ηνωμένο Βασίλειο, δίνοντας 5 εκατομμύρια λίρες στη Νόριτς για τον Κρις Σάτον.
Ο τελευταίος μαζί με τον Σίρερ συνέθεσαν ένα εξαιρετικό επιθετικό δίδυμο, που υπό την καθοδήγηση του Νταλγκλίς έκανε την Μπλάκμπερν πρωταθλήτρια. Μάλιστα, έμελλε το πρωτάθλημα να εξασφαλιστεί στο Άνφιλντ, με την Μπλάκμπερν να τερματίζει μόλις έναν βαθμό πάνω από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τον Νταλγκλίς να πανηγυρίζει στο «Kop».
Επόμενος σταθμός της καριέρας του ήταν η Νιουκάστλ, στην οποία πήγε τον Ιανουάριο του 1997. Εκεί δεν κατέκτησε κάποιο τρόπαιο, αν και έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1998.
Οι επιδόσεις του με τις «καρακάξες» στο πρωτάθλημα δεν ήταν καλές και έτσι δεν μακροημέρευσε. Στον «Independent» έχει γραφτεί πως «οι 20 μήνες στη Νιουκάστλ είναι το μόνο κομμάτι της καριέρας του Νταλγκλίς, το οποίο έφτασε κοντά στην αποτυχία».
Το 1999 ήρθε η ώρα για την ομάδα που τον ανέδειξε ποδοσφαιρικά, τη Σέλτικ. Αρχικά ανέλαβε τον ρόλο του διευθυντή ποδοσφαίρου. Ωστόσο, τον Φεβρουάριο του 2000 υπηρέτησε τον σύλλογο ως υπηρεσιακός προπονητής και κατέκτησε το Λιγκ Καπ αποχωρώντας το καλοκαίρι.
Μετά τη Σέλτικ απείχε από τους πάγκους και αφοσιώθηκε κυρίως στις φιλανθρωπίες μαζί με τη σύζυγό του, Μαρίνα. Το Μάρτιο του 2003 η Μαρίνα διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού, από τον οποίο θεραπεύτηκε. Έπειτα από αυτό, οι δυο τους ίδρυσαν το 2004 τον φιλανθρωπικό οργανισμό «Μαρίνα Νταλγκλίς» για τη συγκέντρωση χρημάτων, που παρέχονται για την αντιμετώπιση του καρκίνου.
Μάλιστα, τον Ιούνιο του 2007, ο οργανισμός είχε συγκεντρώσει 1,5 εκατομμύριο λίρες, οι οποίες διατέθηκαν για να ανοίξει ογκολογικό κέντρο σε νοσοκομείο του Λίβερπουλ. Η επιστροφή στη Λίβερπουλ και η αναγνώριση Το 2009 ο Νταλγκλίς επέστρεψε στην ομάδα της καρδιάς του, έπειτα από πρόταση του Ράφα Μπενίτεθ να αναλάβει πόστο στις ακαδημίες του συλλόγου. Εντούτοις, τα πράγματα ήρθαν έτσι, που ο Σκωτσέζος ξανακάθισε στον πάγκο της Λίβερπουλ σχεδόν 20 χρόνια αφότου τον άφησε.
Ο Μπενίτεθ αποχώρησε από τους «κόκκινους» το καλοκαίρι του 2010 και τον διαδέχτηκε ο Ρόι Χόντγκσον, ο οποίος επίσης έφυγε τον Ιανουάριο του 2011.
Ο κλήρος έπεσε στον Νταλγκλίς, για να αναλάβει τη θέση του υπηρεσιακού προπονητή, στην οποία αργότερα μονιμοποιήθηκε.
Όντας ξανά προπονητής των «κόκκινων» κατάφερε να τους οδηγήσει και πάλι σε έναν τίτλο. Ο λόγος για το Λιγκ Καπ του 2012, που ήταν ο πρώτος τίτλος της ομάδας μετά από 6 χρόνια και ο τελευταίος της μέχρι σήμερα.
Παράλληλα, έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας, όπου ηττήθηκε από την Τσέλσι. Μολαταύτα, η πορεία στο πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν ήταν απογοητευτική, με τη Λίβερπουλ να τερματίζει 8η και τον ίδιο να μην κρατά τη θέση του. Στις 13 Οκτωβρίου του 2017 η Λίβερπουλ επεφύλασσε μια τεράστια τιμή στον «βασιλιά» της, καθώς έδωσε στη μία κεντρική εξέδρα του Άνφιλντ το όνομά του.
Επίσης, πριν λίγους μήνες, εκτός από «βασιλιάς» έγινε και… ιππότης. Συγκεκριμένα, στις 16 Νοεμβρίου του 2018 ο Πρίγκιπας Κάρολος τον έχρισε ιππότη, απονέμοντάς του τον τίτλο του «Σερ», τιμώντας τον για την τεράστια καριέρα του ως ποδοσφαιριστή και προπονητή, για το φιλανθρωπικό έργο του ιδρύματος «Μαρίνα Νταλγκλίς» και φυσικά για όσα έκανε για τις οικογένειες των θυμάτων του Χίλσμπορο.
Τίτλοι 3 Κύπελλα Πρωταθλητριών Ευρώπης: 1977-78, 1980-81, 1983-84 1 Ευρωπαϊκό Super Cup: 1977 9 Πρωταθλήματα Αγγλίας: 1978-79, 1979-80, 1981-82, 1982-83, 1983-84,1985-86, 1987-88, 1989-90, 1994-95) 2 Κύπελλα Αγγλίας: 1985-86, 1988-89 5 Λιγκ Καπ Αγγλίας: 1980-81, 1981-82, 1982-83, 1983-84, 2011-12 8 Charity Shields: 1977, 1979, 1980, 1982, 1986, 1988, 1989, 1990 4 Πρωταθλήματα Σκωτίας: 1971-72, 1972-73, 1973-74, 1976-77 4 Κύπελλα Σκωτίας: 1971-72, 1973-74, 1974-75,1976-77 2 Λιγκ Καπ Σκωτίας: 1974-75, 1999-2000 Διακρίσεις 1 Ασημένια Μπάλα: 1983 2 Κορυφαίος Παίκτης στην Αγγλία: 1978-79, 1982-83 1 Προπονητής της χρονιάς στην Premier League: 1994-95 *Συνολικά φόρεσε 515 φορές τη φανέλα της Λίβερπουλ, πετυχαίνοντας 172 γκολ. Kelly Parisi απόφοιτη της Φιλοσοφικής και υπεύθυνη του https://redfoxmag.blogspot.
222%20(3)%20(3).jpg)
%20(1).png)
0 comments: